Çok aşırı gariptir ki insanın şu fâni, geçici, doğası; tasa, cefa, hastalıklar ve felâketler üzere olan dünyada en yüksek en üstün gelişmişlik düzeyine ulaşmak için çok büyük çaba sarfettiğini ve bu yolda her şeyi harcadığını görürüz.
Oysa dünyada genel olarak altmış ya da yetmiş seneden daha fazla da kalmaz. Buna mukabil; ahiretteki cennetin derecelerinde yükselmek için ciddi mânâda bir çaba harcamadığını görürsün. Oysa kalıcı, sonu olmayan; ebedi hayat odur.
Bunlar oradan-buradan ...